Przerwana lekcja muzyki, reż. James Mangold (1999)

http://www.filmweb.pl/user/Bina_WS/blog/522245-PRZERWANA+LEKCJA+MUZYKI

Szpital psychiatryczny to – obok więzienia – jedno z najatrakcyjniejszych miejsc dla filmowców. Tych, którzy nigdy nie byli ani w jednym ani w drugim, zawsze trawiła niezdrowa ciekawość, jak TAM jest. Wszystkich to pociąga, mimo że nikt w rzeczywistości nie chciałby się w żadnym z tych miejsc znaleźć. W tym momencie z pomocą przychodzą filmy. To właśnie one dają wyobrażenie, choćby nawet mgliste, na temat życia więziennego czy szpitalnego. Może być to obraz zbyt wyidealizowany lub zbyt przerysowany, aby uwierzyć, że w TYCH miejscach naprawdę tak jest, jednak to właśnie dzięki filmowi możemy tego świata dotknąć i go podejrzeć, nie wchodząc do środka i zachowując bezpieczny dystans. Daje nam to poczucie bezpieczeństwa, kiedy oglądając fabułę o „domu wariatów” myślimy z ulgą, że nas to nigdy nie spotka. Takim filmem był głośny „Lot nad kukułczym gniazdem”, za taki można też uważać „Przerwaną lekcję muzyki".

Jest to ekranizacja autobiograficznej książki Susanny Kaysen. Autorka jako nastolatka spędziła dwa lata na oddziale psychiatrycznym amerykańskiego szpitala McLean. Została nagle wyrwana ze swego świata i przeniesiona w miejsce, które przez znajdujących się tam ludzi i panującą atmosferę, mogło wydawać się nierealnie. Aby uporać się z przeżyciami z młodości, Kaysen dwadzieścia lat później postanowiła spisać swoje wspomnienia. Na ich podstawie James Mangold nakręcił w 1999 roku „Przerwaną lekcję muzyki” z Winoną Ryder i Angeliną Jolie w rolach głównych.

http://www.filmweb.pl/Przerwana.Lekcja.Muzyki

Oto Ameryka końca lat 60. Czasy rewolucji seksualnej i burzliwych przemian obyczajowych. Jeśli miałeś szczęście – jechałeś na Woodstock, jeśli miałeś pecha – jechałeś do Wietnamu. A jeśli nie wiedziałeś, czego chcesz – trafiałeś do szpitala psychiatrycznego. Właśnie tam zostaje umieszczona siedemnastoletnia Susanna (Winona Ryder). Jest wrażliwą, zagubioną, dręczoną lękami dziewczyną, która nie ma planów na przyszłość, wdała się w romans ze starszym mężczyzną i próbowała popełnić samobójstwo. Takie potknięcia i „błędy młodości” innym może uszłyby na sucho. Ale nie Susannie. Na żądanie rodziców spotyka się ona z psychiatrą i zostaje zdiagnozowana jako osoba „z zakłóceniami wzorca osobowości”, po czym umieszczona w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym Claymore. To luksusowy, wręcz „modny” ośrodek, w którym młode dziewczęta mogą na nowo budować swoją tożsamość. To właśnie tu właściwą „diagnozę” stawia nowej pacjentce znająca życie, czarnoskóra pielęgniarka (Whoopi Goldberg): „Nie jesteś chora, jesteś tylko leniwą, rozpieszczoną dziewczyną”. Bohaterka doskonale zdaje sobie z tego sprawę, mimo to pozwala, aby ją zamknięto. Wbrew pozorom wie, co robi, ma bowiem świadomość, że prawdziwe problemy czekałyby na nią w realnym życiu, poza bezpiecznymi murami szpitala.

http://www.filmweb.pl/Przerwana.Lekcja.Muzyki

Można tu postawić pytanie, kto tak naprawdę jest normalny, a kto chory na tyle, że wymaga hospitalizacji i separacji od świata? W filmie, oprócz Susanny, poznajemy też inne dziewczęta, zamknięte w ośrodku z różnych powodów. Jest tu więc chorobliwa kłamczucha, poparzona ofiara pożaru wciąż na nowo przeżywająca swój koszmar i dziewczyna lubiąca nosić męskie ubrania. Jest wreszcie intrygująca, a jednocześnie niebezpieczna socjopatka Lisa (Angelina Jolie). Mimo izolacji, żadna z pacjentek nie wydaje się być nieszczęśliwa z powodu przebywania w Claymore. Dziewczęta się przyjaźnią, razem oglądają telewizję i plotkują. Można by pomyśleć, że czas spędzony w szpitalu traktują jak wakacje „od życia”. Może to nasunąć przypuszczenie, iż role się odwróciły i to właśnie ci, którzy je zamknęli, są nienormalni. Normalność (względna – jak u każdego) zamkniętych w ośrodku pacjentek może tu oskarżać nienormalność społeczeństwa, które je odizolowało. W tym kontekście ciężko więc uwierzyć w to, że dwa lata spędzone przez Susannę w zamknięciu, były dla niej lepszą szkołą przetrwania niż byłyby to dwa lata spędzone w prawdziwym życiu. Bowiem przesłanie zarówno książki, jak i filmu jest takie, że to, czy społeczeństwo uzna cię za szalonego, zależy wyłącznie od tego, jak daleko się posuniesz. 

http://aj-bn.bloog.pl/kat,415646,index.html?smoybbtticaid=6129be

Swoją dynamiczną rolą Lisy Angelina Jolie przyćmiła trochę Winonę Ryder, stworzyła bowiem w filmie postać naprawdę wyrazistą, barwną i ciekawą, za którą słusznie została nagrodzona Złotym Globem i Oscarem za drugoplanową rolę żeńską.

Było już w kinie wiele duetów zbudowanych na zasadzie kontrastu charakterów, jednak nie wszystkie były ograniczone do murów szpitala psychiatrycznego. Dlatego też to specyficzne miejsce pozwala na pokazanie ciekawych zachowań i relacji dziewcząt między sobą. Młodym aktorkom partnerowała świetna Whoopi Goldberg i sugestywna Britanny Murphy, jako jedna z pacjentek szpitala. 

Obraz niestety nie wnosi niczego nowego do filmów, których akcja dzieje się w tym środowisku. Wszystko to było już wcześniej. Zagubiona nastolatka, skontrastowana para głównych bohaterów, a także twarda i władcza, a jednocześnie szczera pielęgniarka. Jednak w „Przerwanej lekcji muzyki” wszystkie te elementy zostały ze sobą umiejętnie połączone. Film ogląda się z dużym zainteresowaniem także dzięki znakomitemu aktorstwu młodych gwiazd i chęci zobaczenia, jak w szpitalnych realiach radzą sobie nastoletnie pacjentki. Warto poświęcić trochę czasu na ten seans, nawet jeśli z góry wiemy, że „zaburzona” osobowość Susanny zostanie „wyleczona”, a dziewczyna powróci do normalnego życia.

https://www.youtube.com/watch?v=ErtemzZpp8A